Magna karta libertatum (od lat. Magna Charta libertatum- Velika povelja slobode) je ugovor koji su 1215. nametnuli feudalci-baroni engleskom kralju Jovanu Bez Zemlje (John Lackland), a koji predstavlja jedan od znacajnih dokumenata britanke ustavne istorije i britanskog ustava. Kraljeva neuspesna spoljna politika i zloupotrebe njegovih cinovnika izazvale su otpor pre svega barona,najkrupnijih feudalaca koji su se oslanjali na srednje plemstvo i gradove. U borbi za ocuvanje i povracaj otetih im prava (tj. povlastica) ,baroni su, koristeci se krizom i teskom situacijom u zemlji , dobili od kralja povelju-ugovor (ocuvana na 4 originalna primerka). U 63 tacke znatno je ogranicena kraljeva vlast (samo po dozvoli moze zahtevati finansijska sredstva, uveden je nadzorni odbor, legalizovana pobuna protiv eventualne kraljeve zloupotrebe, uredjene su lokalne samouprave, naravno u interesu barona. Cuveni cl. 39. propisuje da se bez suda ne smeju hapsiti slobodni ljudi ( sto se tada odnosilo samo na plemstvo). O seljacima govori jedan jedini clan. Gradovi su dobili slobodu trgovine. U XVII veku su pravnici iznosili da Povelja sadrzi garancije narodna slobode koju su navodno Stjuarti uzurpirale i Magna karta libertatum je tako sluzila kao ideolosko oruzje u rukama gradjanstva protiv feudalnih despota.
Prijem